Imprimir

DÍA DA FIBROMIALXIA - O MANIFESTO DO PACTO SOCIAL


12/5/2008 Organizado pola Asociación Galega Fibromialxia

Toda persoa merece o respecto á súa dignidade persoal. Respecto que ha de ser maior cando se trata de alguén que sofre. A dor é inevitable, tarde ou cedo chega ás nosas vidas e cando o fai, xeralmente e de forma paradoxal, irmándanos. Pero no caso da fibromialxia non é así, en moitos casos non se recibe a solidariedade, o respecto nin a xustiza requiridas.

Por iso, e nesta conmemoración do Día Mundial da Fibromialxia, consideramos que chegou o momento de propoñer un pacto social a partir da problemática xeral do colectivo, do específico en cada comunidade autónoma e encadrado no ámbito social no que se sitúan os problemas das persoas enfermas.

Propoñemos un pacto social para conseguir solucionar todas estas deficiencias e problemáticas. Un pacto social determinado por unha firme vontade política, unha clara e contundente implicación das administracións públicas, a corresponsabilidade dos enfermos e as asociacións e, unha vez máis, a complicidade de toda a sociedade.

Móvenos unha convicción só: a actuación solidaria e coordinada dos responsables institucionais e da sociedade, mediante unha actitude activa de todos os axentes implicados, pode establecer as bases dun pacto social de atención integral a estas enfermidades.

Cremos que o pacto social debe partir de:

A. Que a fibromialxia é unha enfermidade, recoñecida pola Organización Mundial da Saúde no ano 1992.

B. Que a fibromialxia implica un proceso crónico e de sintomatoloxía ampla e diversa que inflúe -de forma determinante- sobre o propio enfermo e o seu desenvolvemento persoal, sobre o mantemento das súas relacións familiares e sociais e sobre a súa capacidade para o traballo.

Cremos que este pacto social debe basearse en:

1. O dereito universal á saúde

2. A atención eficaz á problemática xeral das enfermidades e dos
enfermos e familiares

Este Pacto Social require:

1. Por parte das administracións públicas, a creación dun marco de
atención sanitaria e social que garanta o acceso ao Sistema Público Sanitario e Social e a súa calidade.
Isto non é posible sen:
• O pleno recoñecemento e normalización desta enfermidade, tanto no ámbito sanitario como social.
• Un Plan estatal de mínimos para todo o Estado coa actuación do ConselloInterterritorial.
• O pleno desenvolvemento eficaz dos plans de atención nas comunidades autónomas que os teñen e elaboración de plans nas demais.
• A atención médica de calidade e con plans de abordaxe, protocolos, criterios unificados e asumidos por todos os profesionais da saúde.
• A rehabilitación dos pacientes con déficits funcionais recuperables e a aplicación de terapias complementarias con evidencia científica.
• Os centros de avaliación médica con profesionais formados e con
mecanismos de contacto, asesoramento, respecto e colaboración co profesional de referencia do enfermo.
• As prestacións xustas de invalidez para os casos necesarios.
• A educación sanitaria da poboación.
• O compromiso de implicar os enfermos na planificación das políticas sanitarias e plans de atención.
• O fomento da investigación.

2. Por parte da comunidade médica, require unha actitude positiva de respecto, equiparada coa mostrada cara a outras enfermidades, consenso sobre o tratamento médico e a rehabilitación do enfermo, así como o deber de demandar os recursos humanos, formativos e técnicos necesarios para ofrecer unha atención sanitaria cualificada.

3. Por parte dos operadores médicos-avaliadores require o compromiso de coñecer as características da enfermidade e das posibles repercusións de déficits funcionais e vitais, con protocolos de actuación e consenso sobre probas obxectivas e coordinación e confianza nos profesionais de referencia e interlocutores do enfermo.

4. Por parte dos axentes sociais é estritamente necesario que se asuman compromisos de responsabilidade social por parte das empresas con respecto aos seus traballadores e o cumprimento das obrigas preventivas que marca a Lei de prevención de riscos laborais, así como por parte dos sindicatos, a defensa dos dereitos e necesidades específicas destes traballadores nas negociacións colectivas en xeral, e das mulleres en particular, dacordo coa Lei orgánica de igualdade efectiva homes/mulleres.

5. Por parte da comunidade científica, unha aposta importante pola
investigación sobre a orixe, tratamento, probas diagnósticas,
obxectivación e posible curación, coa demanda da inclusión nos plans de investigación pública e privada, así como a apertura de liñas de investigación sobre a evidencia de tratamentos complementarios.

6. Por parte da comunidade xurídica é imprescindible a defensa da
normalidade respecto do dereito fundamental á saúde, á igualdade e á non discriminación na ocupación e a protección social en xeral, así como unha mellor información para poder corrixir situacións de avaliación incorrectas.

7. Por parte das asociacións, e dende o recoñecemento ao seu duro labor de tantos anos na defensa dos enfermos nuns ámbitos e tempos hostís, un esforzo para a unión e colaboración para a consecución de obxectivos, así como en reclamar un papel máis activo na interlocución ante os responsables sanitarios e sociais.

8. Por parte dos enfermos, e dende unha chamada á corresponsabilidade activa no mantemento da súa saúde, a prevención da enfermidade e a adopción de hábitos para a consecución da mellor calidade de vida posible e, tamén e en consecuencia, a corresponsabilidade activa na planificación sanitaria e social.


En resumo, propoñemos un pacto social que estableza as responsabilidades de todos e cada un para que, dunha vez por todas, esta enfermidade estea plenamente normalizada no Sistema Público Sanitario e Social e na propia sociedade. Un pacto social que inclúa unha avaliación anual e a demanda de responsabilidades institucionais e sociais.